" ایران 140 هواپیمایی جدید، با کیفیت، خودکفا و البته قابل رقابت با خارجی‌هاست و حاضرم کتبا بنویسم ایران 140 از هواپیمای فوکر بسیار بهتر است".

این‌ها بخشی از گفته‌های وزیر اسبق راه و ترابری درباره هواپیمای ایران 140 است که البته وی در پی اتفاق اخیر موضع خود را تغییر داده و می‌گوید" من و سازمان هواپیمایی کشوری مخالف استفاده از ایران 140 بودیم"!

به گزارش ایسنا، قرارداد ساخت ایران 140 در دومین سال از دومین دولت هاشمی بسته شد، قراردادی که بنا داشت خط تولید هواپیمای مسافربری میان برد را با ظرفیت محدود در ایران کلید بزند.

.

 اواخر سال گذشته مدیرعامل شرکت ساماندهی مشاغل شهرداری تهران اعلام کرد: لانه موش‌های شهر را تخریب می‌کنیم و ظرف شش ماه مشکل موش در تهران حل و مردم به خوبی این موضوع را حس می‌کنند. برای این کار از روش‌های تلفیقی اصلاح معابر، ارتقای آموزش شهروندی، برخوردهای فیزیکی و شیمیایی در سطح شهر تهران استفاده می‌کنیم و مهم‌ترین این اقدامات بحث آموزش شهروندان است.

ابتکار در ادامه نوشت: شش ماه از آن روز می گذرد و شهروندان تهران نه تنها احساس نمی کنند که دیگر مشکلی به نام موش ندارند بلکه ترس از موش در خیابان در کنار ترس از خفت گیر یکی از دلهره های قدم زدن شبانه در خیابان های شهر است. موش هایی که هیچ شباهتی به موجودات دوست داشتنی انیمیشن ها ندارند. اندازه شان هیچ تناسبی با اسمشان ندارند و صفت ترسو هم در موردشان کاربرد ندارند، هیچ اعتنایی به عابران نمی کنند و بی هیچ اغراقی عابر هر لحظه احساس می کند که ممکن است از سوی این موجودات شرور مورد حمله واقع شود. بحث تخریب لانه موش ها تا حدودی صحت دارد، لانه هایشان ویران شده و پناهگاه اصلی آنها در عملیات ساخت بوستان ولایت از بین رفته، همین کار به اصطلاح کارشناسی باعث شده موش ها دست به مهاجرت بزنند و به سایر مناطق سرازیر شوند. موش معضلی بود که همیشه وجود داشته اما صحنه‌ی بهت آور سرازیر شدن ده ها موش از سطل های زباله که بی اعتنا به رهگذران در حال بلعیدن زباله های داخل سطل هستند هولناک است و شهروندان را با این سوال روبرو می کند که زیر شهر و داخل کانال ها چه خبر است؟

 تفاوتش فقط یک نقطه است؛ یک نقطه ناقابل. این که شهروندی از قالب «مراحمت» برای همنوعش خارج شود و اسباب «مزاحمت» او را ایجاد کند؛ قطعا یک پدیده عادی و طبیعی نیست.

به گزارش جام جم، حتی اگر بعضی مزاحمت های خیابانی هم برایمان عادی شده باشد؛ همین مرحله عادی شدن مزاحمت، خودش پدیده خطرناکی است که نشان می دهد ایجاد مزاحمت برای دیگران، دیگر آن قبح و زشتی اش ریخته و حساسیت های عمومی نسبت به آن کمتر شده است.

شاید کسی پیدا شود که ادعا کند هرگز برای دیگران مزاحمت ایجاد نکرده، اما بعید است فردی مدعی باشد که هیچ وقت مورد مزاحمت قرار نگرفته است.

این مزاحمت ها هم تا دلتان بخواهد، انواع و اقسام مختلف دارد. از متلک پرانی های کوچه بازاری گرفته تا قمه کشیدن در خیابان، همه در زمره مجموعه مزاحمت ها جای می گیرد.

 معمولاً آنچه در شناسایی ماهیت یک آسیب اجتماعی مورد غفلت واقع می‌شود، واکاوی تاریخی آن آسیب است. بسیاری از اندیشمندان جهان خودآگاهی تاریخی را نخستین قدم در شناسایی آسیب‌ها و ظرفیت‌های یک ملت می‌دانند. اعتراف و پذیرش آن آسیب یا ظرفیت نیز دومین قدم است. همچون بیماری که بیماری خود را می‌پذیرد و نخستین گام را برای درمان برمی‌دارد.

به گزارش  تابناک : واکاوی تاریخی یک آسیب و یا ناهنجاری فرهنگی همچون پدیده دروغگویی، همان کاری است که یک روانپزشک با بیمارش می‌کند، رفتن به گذشته‌ها و یافتن علت‌های اصلی. ریشه‌های تاریخی پدیده دروغگویی که نسبت‌های محکمی با پنهان کاری و ریا دارد، چیست؟

دکتر علی انتظاری مدیر گروه جامعه‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی نیز در پاسخ به این پرسش، ما را به حافظه تاریخی‌مان سوق می‌دهد و با تأکید بر اینکه ما شواهدی نداریم ثابت کنیم که هم اکنون به سمت دروغگویی گرایش پیدا کرده ایم، می گوید: دروغگویی در جامعه ایران متعلق به امروز نیست و از گذشته رواج داشته، در حقیقت دروغگویی بیشتر محصول نظام‌های حکومتی تمامیت خواه و شبه استبدادی گذشته بوده، چون شرایط سیاسی حاکم بر جامعه به شکلی بوده که اقتضای دروغگویی می کرده است.

 مهاجرت دسته‌جمعی موش‌ها در حالی‌ که شال و کلاه کرده‌اند و بار پنیر همراه دارند، تصویری است که در کارتون‌ها بخشی از دنیا و زندگی موش‌ها را تصویر می‌کند. موش‌هایی که اگر گربه‌ها دنبالشان می‌کردند یا آب فاضلاب بالا می‌آمد، تصمیم به مهاجرت می‌گرفتند. کمتر کسی اما در دنیای واقعیت باور می‌کند که موش‌ها مهاجرت کنند. آن هم در تهران، شهری که جوی‌ها و زباله‌هایش به مذاق موش‌ها خوش آمده و خانواده بزرگ موش‌ها در آن زندگی راحت و بی‌دغدغه‌ای دارند.

به گزارش  سایت روز نو، می‌گویند تهران بهشت موش‌هاست و موش‌های آن به قدری پروار شده‌اند که گربه‌ها حتی جرات نزدیک شدن به آنها را ندارند. با همه اینها مدتی قبل جمع زیادی از موش‌های ساکن در محله‌های جنوب شهر تهران تصمیم گرفتند مهاجرت کنند؛ دسته‌جمعی از محله‌ای به محله دیگر. اما چه اتفاقی افتاد که صحنه درام مهاجرت موش‌ها بیرون از جعبه تلویزیون در دنیای واقعیت نیز تکرار شد؟ پای گربه‌ای در میان نبود. سیل فاضلاب هم خانه‌شان را خراب نمی‌کرد تا دنبال سرپناه از محلی به محل دیگر بروند. ماجرا زمانی آغاز شد که آقای شهردار تهران تصمیم گرفت پارکی بسازد. وقتی قرار شد در محل پادگان قلعه‌مرغی پارک بزرگی ساخته شود و یک‌باره گل و سیمان و ماشین‌های بزرگ و کوچک راهی جنوب تهران شدند، وقتی صدای ماشین‌ها در پادگان پیچید و چنگال آهنینشان خاکی را که کلونی بسیاری از موش‌های شهر بود کاوید، چه ترسی به جانشان افتاد. مثل موش‌ها در فیلم‌های کارتونی نگاهشان ثابت ماند و ضربان قلبشان بالا رفت. شاید هم بر عکس موش‌های کاغذی کارتون که در شرایط بحرانی در خانه موش بزرگ گرد هم می‌آیند و با هم تصمیم می‌گیرند، فرصت همفکری هم پیدا نکرده‌ و با اولین ضربه‌های آهن در قلمرو کلونی‌هایشان پا به فرار گذاشته باشند. به هر حال هر چه که هست با آمدن لودرهای شهرداری، موش‌ها که خانه‌های گرم و نرمشان را در خطر دیدند، دسته‌جمعی کوچ کردند.

سایت تبیان در گزارشی به قلم نداسادات پاکنهاد وکیل دادگستری به وضعیت زنان خیابانی در جامعه ایرانی پرداخته است.

در این مطلب آمده است: «پیشاپیش به خاطر محتوای تاسف برانگیز این گزارش از خوانندگان فهیم پوزش می‌خواهیم اما چه می‌توان کرد که پدیده‌های فاسد و ضد ارزش اجتماعی را نمی‌توان نادیده گرفت و انکار کرد. این روزها دیگر، کمتر کنار خیابان کلانشهرهایی همچون تهران، اصفهان و شیراز زنان خیابانی را می‌بینیم. نه اینکه نبینیم اما نسبت به گذشته، کمتر صحنه چانه زدن یک زن خیابانی با سرنشین یک خودروی سواری را کنار خیابان و بر سر قیمت مشاهده می‌کنیم. پس زنان و دختران خیابانی کجا رفته‌اند؟ آیا دست از این کار برداشته و اصلاح شده‌اند؟ پاسخ منفی است! این روزها باید زنان خیابانی را در خانه‌های تیمی فساد جستجو کرد. این روزها، مردانی به عنوان رابط در گوشه و کنار شهر حضور دارند که مشتریان هرزگی باید برای دسترسی به زنان خیابانی، ابتدا با این رابط‌ها وارد مذاکره شوند.

یک جامعه شناس گفت: «جامعه دچار آنومی است و ارزش ها و هنجارهای فرهنگی فرو ریخته است. اکنون جوانان نسبت به آینده ناامید هستند و امیدی به ازدواج، شغل، مسکن و .. ندارند و شادی و نشاط هم در جامعه وجود ندارد که باعث می شود جوانان بیشتر در معرض خودکشی قرار بگیرند.»

بر اساس آمار اعلام شده از سوی سازمان پزشکی قانونی کشور در 9 ماهه امسال  3125 تن در حوادثی که مشکوک به خودکشی تشخیص داده شد، جان خود را از دست داده‌اند. بررسی دو آمار در 9 ماهه سال 91 و 92 از افزایش 14 درصدی آمار خودکشی در کشور حکایت دارد.

در سال گذشته، از کل مرگهای مشکوک به خودکشی در کشور، بیشترین موارد خودکشی در گروه سنی 18 تا 24 سال ثبت شده است که 28.2 درصد از کل موارد خودکشی این سال را در برمی‌گیرد.

صدای بوق ، ترافیک، شلوغی و آلودگی هوا از تهرانی ها انسان هایی بی تحمل ساخته است.انسان هایی که با یک بوق ، یک ترمز ناگهانی و یا یک تنه ساده بر اثر شلوغی به هم می پرند و پرخاش می کنند و گاهی فاجعه می افرینند.

عصبانیت و خشم، خودخوری و کلافگی بر اثر مشکلات اقتصادی، بیکاری و ... نیز بر عمق فاجعه می افزاید تا از تهرانی ها انسان هایی عصبی و انتقام جو بسازد.

جدیدترین آمارهای وزارت بهداشت از ابتلای 21درصدی مردم کشور به اختلالات روانی خبر می‌دهد که در پایتخت به 34درصد می‌رسد. بیمارانی که در جمعیت 12 میلیونی تهران، 4میلیون نفر می‌شوند.